Περπαταγα το βραδυ καπου στο συνταγμα, μεσα στα γριζα αδεια στενακια της Αθηνας, μοναδικη συντροφια μερικες κατσαριδες και οι τελευταιοι τουριστες που σερναν τα μπαγκαζια τους για το ταξιδι της επιστροφης. Ρολα κατεβασμενα, και ενα απεραντο γριζο. Πιο κατω συναντησα κοσμο, αλλα και αυτοι εξισου γριζοι, και εξισου κατεβασμενα ρολα. Η ατμοσφαιρα ειναι τοσο βαρια, που ντρεπεσαι να περασεις καλα, ντρεπεσαι να χαρεις, γιατι ολα γυρω σου ειναι θλιμενα και θελεις να τους συμπαρασταθεις.
Ποιος μας πηρε την χαρα? πως καταληξαμε στην γκρινια και την μιζερια?
Το ελπιδοφορο βεβαια ειναι, οτι μεσα απο αυτη την κοινωνικη καταθλιψη εχουμε αρχισει να αποκταμε χαρακτηρα. Και που και που βρισκουμε λιγη χαρα, απο αυτην μαλιστα που την νιωθεις βαθεια, γιατι δεν ξερεις απο που πηγαζει.
Στο Μπρικι στην μαβιλη ειδα μια φωτογραφια. Ηταν δυο προσωπα με μια απροσδιοριστη εκφραση. Αυτη την εκφραση στην οποια μπορεις να δεις τα παντα. Μια χαρουμενη στεναχωρια με μια ελπιδα. Ηταν σαν να μου ελεγαν, "η ζωη συνεχιζεται".
Και οσο και να ποναει, οσο δυσκολη και να ειναι, αυτο την κανει ομορφη. Κυκλος ειναι και θα γυρισει, εστω και αν αργει να παρει μπρος. Και στο τελος, δεν την χασαμε την χαρα μας. Απλα καταλαβαμε ποσο μας ελειπε. Και ισως τωρα, μετα την διαγνωση να την φερουμε πιο κοντα μας.
Οταν ολα πανε καλα εξαλλου, η ελπιδα δεν εχει λογο υπαρξης. Οταν δυσκολευομαστε, εκει δεν πρεπει να της γυρναμε την πλατη.
Χαμογελα μικρη. Και ας ειναι χαμογελο στεναχωριας.
No comments:
Post a Comment