Πως φτασαμε ως εδω?? (ερωτηματικο, ερωτηματικο)

Περπαταγα το βραδυ καπου στο συνταγμα, μεσα στα γριζα αδεια στενακια της Αθηνας, μοναδικη συντροφια μερικες κατσαριδες και οι τελευταιοι τουριστες που σερναν τα μπαγκαζια τους για το ταξιδι της επιστροφης. Ρολα κατεβασμενα, και ενα απεραντο γριζο. Πιο κατω συναντησα κοσμο, αλλα και αυτοι εξισου γριζοι, και εξισου κατεβασμενα ρολα. Η ατμοσφαιρα ειναι τοσο βαρια, που ντρεπεσαι να περασεις καλα, ντρεπεσαι να χαρεις, γιατι ολα γυρω σου ειναι θλιμενα και θελεις να τους συμπαρασταθεις.

Ποιος μας πηρε την χαρα? πως καταληξαμε στην γκρινια και την μιζερια?

Το ελπιδοφορο βεβαια ειναι, οτι μεσα απο αυτη την κοινωνικη καταθλιψη εχουμε αρχισει να αποκταμε χαρακτηρα. Και που και που βρισκουμε λιγη χαρα, απο αυτην μαλιστα που την νιωθεις βαθεια, γιατι δεν ξερεις απο που πηγαζει.

Στο Μπρικι στην μαβιλη ειδα μια φωτογραφια. Ηταν δυο προσωπα με μια απροσδιοριστη εκφραση. Αυτη την εκφραση στην οποια μπορεις να δεις τα παντα. Μια χαρουμενη στεναχωρια με μια ελπιδα. Ηταν σαν να μου ελεγαν, "η ζωη συνεχιζεται".

Και οσο και να ποναει, οσο δυσκολη και να ειναι, αυτο την κανει ομορφη. Κυκλος ειναι και θα γυρισει, εστω και αν αργει να παρει μπρος. Και στο τελος, δεν την χασαμε την χαρα μας. Απλα καταλαβαμε ποσο μας ελειπε. Και ισως τωρα, μετα την διαγνωση να την φερουμε πιο κοντα μας.

Οταν ολα πανε καλα εξαλλου, η ελπιδα δεν εχει λογο υπαρξης. Οταν δυσκολευομαστε, εκει δεν πρεπει να της γυρναμε την πλατη.

Χαμογελα μικρη. Και ας ειναι χαμογελο στεναχωριας.

Post apocalyptic life.

Μετα το δευτερο παγκοσμιο, η ανθρωποτητα απεκτησε, και το καταλαβε οτι απεκτησε την δυναμη να καταστρεψει την ζωη επι γης ευκολα. Αυτα τα τελευταια χρονια ανθησε μια "τεχνοτροπια" σε βιβλια, ταινιες και αλλου, η "μετα-αποκαλυπτικη". Υπηρχαν και καποια παραδειγματα προ την ανακαλυψης της πυρηνικης βομβας, οπως το "By The Waters Of Babylon (*)" η το "War of the Worlds", και "Things to Come(*)"  αλλα τα τελευταια χρονια εγινε πιο δημοφιλης.

Η γενικη γραμμη αυτης της τεχνοτροπιας ειναι οτι μετα απο ενα καταστροφικο γεγονος, εχουν μεινει λιγοι ανθρωποι που σε γενικες γραμμες θελουν να επιβιωσουν με τα ερειπια του πολιτισμου μας. Παρουσιαζουν μια ζωη με διαφορετικες προτεραιοτητες, συνηθως χωρις εννοια ιδιοκτησιας, οι ανθρωπινες σχεσεις διαμορφωνονται με αλλους κανονες, ο θανατος ειναι κατι συνηθισμενο, και πολλες φορες υπαρχουν και οι ηρωες.

On the beach(*). Μετα απο ενα πυρηνικο πολεμο, η ανθρωπότητα πεθαινει, τελευταιο καστρο η Αυστραλια, και ενα υποβρυχιο που ψαχνει να μελετησει ενα σημα απο το Σαν Φρανσισκο. Ολοι επιλεγουν την αυτοκτονια, καθως ειναι σιγουρο οτι θα πεθανουν απο ραδιενεργεια. Η καθε αυτοκτονια ομως, εχει και το δικο της συμβολισμο.

Mad Max. Μια ταινια δρασης, μετα απο μια καταστροφη. Η ανθρωποτητα αποτελειτε απο φυλες, συμμοριες και μοναχικους καβαλαρηδες.

City Of Ember(*), Planet of the Apes, I am Legend, The Road(*), Wall-E, Matrix, Terminator, Aeon Flux(*)(Οχι την ταινια, το animation), Stalker (*)  και αλλα. [(*) εργα που θεωρω σημαντικα του ειδους.]

Ειναι δυσκολο με μοναδικο οπλο την φαντασια να μπορεσει καποιος να περιγραψει τα παθη του μετα-αποκαλυπτικου ανθρωπου, και συνηθως αυτα τα εργα εχουν μια φιλοσοφικη χροια, και βαζουν τον ακροατη να σκευτει τις προτεραιοτητες του και τους ανθρωπους γυρω του, οσο μπορουν.

Ειναι γεγονος οτι κανενας δεν ξερει τι θα συμβει αυριο. Τυχαιο γεγονος, η καταστροφη απο ανθρωπινο χερι, δεν εχει σημασια. Ειμαστε ευαλωτοι, αλλα τυχεροι. Και αναλωνομαστε σε ανασφαλειες και εγωισμους. Κριμα. Γιατι οταν φυγουμε απο την ζωη δεν παιρνουμε τιποτα. μονο την ψυχη μας. Και αν αυτη ειναι ανθρωπινη, θα φυγουμε με ενα χαμογελο παραπανω, και καποιους ανθρωπους να μας θυμουνται. Αλλα ας μην μακτυγορησω παλι.