Ρητορικες Αποριες εντ δε ροουντ του φεηλιουρ.

Τι θελω? Χαρα? Επιτυχια? τι σκατα θελω?

Θελω λεφτα. Γιατι: πολλα λεφτα= πολυ ελευθερια. Αλλα πολυ ελευθερια ≠ πολυ ευτυχια.

Τελικα, οσο και να με ποναει, θελω φιλους. Με ποναει, γιατι πολλες φορες νιωθω οτι χτυπαω πορτες επι ματαιω. Γιατι ο καθενας εχει "τα δικα του". Και δεν μπορω να τους αναγκαζω να κανουν κατι αλλο. Αλλα δεν εχω απαιτησεις. Για ολους ειναι καλο να μην πορευονται μονοι. Και δεν εννοω να ανοιγονται, και να μου λενε τα προβληματα τους, η να ακουνε τα δικα μου. Απλα να ειναι εκει. Και καμια φορα να επικοινωνουμε. Οχι απο αναγκη, χωρις συγκεκριμενο θεμα. 

Αλλα γουατεβερ. 

Νιωθω την αλλαγη να ερχεται, και ολους να μας φοβιζει. Να μας γεμιζει το υποσυνειδητο αγχος και να μην ξερουμε τι να κανουμε. 

Η μηπως ειναι μια απελπισια, σε εναν κοσμο που δεν μας αρεσει και ειμαστε μικροι για να τον αλλαξουμε η να κανουμε αυτα που θελουμε? (η απαντηση οτι ο καθενας φτιαχνει τον μικροκοσμο του καλη ειναι, αλλα για να φτιαξεις κατι συνηθως χρειαζεσαι εργαλεια και υλικα...)

Τα θελω ομως να τα χεσω. Αν θελεις κατι, αν ξερεις τι ειναι, δεν ειναι και οτι ιδανικοτερο θα μπορεσεις να εχεις. Και αυτο γιατι το ξερεις, και δεν προκειτε να σε εκπληξει. Το αγνωστο συνηθως οταν το αποκτας, με οποιοδηποτε τροπο, αυτο σου μενει, αυτο σε αλλαζει, αυτο σε κανει ανθρωπο.

Γιατι δεν εχω ορεξη να ζω για να κανω αυτα που καποιος εχει ηδη κανει, γιαυτο παντα ειμουνα αντιδραστικος, και κατα συνεπεια μοναχικος. Εψαχνα το καινουργιο, κατι μη βαρετο. Αλλα στον κοσμο που ζουμε, δυσχτυχως η ευτυχως, εχουμε προσβαση και επαφη με παρα πολλα διαφορετικα πραγματα. Και τα γνωριζεις, τα δοκιμαζεις και μετα, αν εισαι αντιδραστικος, τα βαριεσαι, γιατι εχουν ηδη γινει, δεν ειναι καινουργια.

Προσπαθησα να αλλαξω, να τα βαλω κατω και να δαμασω την αντιδραστικοτητα μου. Αλλα δεν τα εχω καταφερει ακομη. Και ισως να μην χρειαζεται, και καποια μερα να κατασταλαξω. Αλλα μεχρι τοτε, θα ειμαι ενας νομας. Ενας νομας που αγαπαει ολους τους ανθρωπους. Ενας ανθρωπος που χαιρεται να τον εκμεταλευονται, γιατι κερδιζει απο αυτο, μαθαινει. Αλλα και ενας νομας, που εχει αναγκη τους ανθρωπους που εκτιμαει. 

Αλλα επιπλεον, ενας περιθωριακος αποτυχημενος, που πρεπει καπως να επιβιωσει, και να προχωρησει. Γιατι τελευταια εχει λιωσει στο παρον του...

και για καποιο λογο, νομιζει οτι δεν ειναι ο μονος σε αυτην την κατασταση.